ŞİİR TEPESİ

Yolunu kaybetmiş bir yolcu misali Düştüm yollara Ne kadar doğru ne kadar yanlış Düştüm yollara

İstersen çekip git O dağlar ardındaki  Uzak ülkene Kal ve mutlu ol orada

Mum olmaktan bahsediyor, kimileri Nasıl olur da, mum oluverir insanoğlu Şu sevda denen meret 

Dedi ki yüreğim Artık yaptın yapabileceklerini Elinden gelenin en iyisini Olmuyorsa zorlama artık 

Ne yaparsa yapsın, İnsan unutamazmış

Hayatım bir kaset misali Aynı hayatı tekrar tekrar Aynı duyguları en baştan

Korkma be Osman’ım Yarınlarından Yapamam olmaz dediklerinden

Evet, acım yüreğimde saklı Yanar dağlar gibi  Köpürüyorum haddimi bilmeden Ve bir lav püskürtüyorum Yakıyorum dağı taşı

Kement misali olmuş Tüm dertler, boynumda Ne çekebiliyorum Ne de, kurtulabiliyorum

Arkadaş “Derdin ne?” diye soruyor Büyük bir problemmiş onun için Neden mi? Derdimin olmadığını düşünüyormuş Anlatıyım o halde merak ettin, ya hani

Yeni filizlenen bir dal parçasıydım, ben Yeşermiş dalımı kopardın, benim

Sen bilir misin? Tüm ışıkların sönmesini Ömrünün, karanlığa gömülmesini

Biliyorum, herkes gibi Her insan gibi Hediyeleri seversin sen de Lakin, ben sizlerden değilim Ne yazık ki

"Sevdiği kadar, sevilmez insan" Diyor şair Peki, nereden biliyor Nasıl anlıyor, bunu? O kadar sevilmediğini

Ve dedi ki, yüreğim Boşuna, yorma kendini Konuşma, sadece sus Ve gözlerinin içine bak Unut bütün, dertlerini

İsterdim ki, güzel Dinlemekten hiç usanmadığım O şarkılardan ol İsterdim ki

Dertlerim bir değil, bin Aylar geçti, yıllar oldu Yine gülmez Kara kaderim

Daha dün, tohum olarak atılmıştı Üzerine bir miktar, toprak serpilmişti. Çimlendi ve büyümeye başladı.

Şimdi, sadece susuyorum Haddimi, aşmamak için Öfkemi, yutabilmek için Kederimi cefamı, çekebilmek için Şimdi, sadece susuyorum

Dostlarım, can yoldaşlarım Bilseniz, size ne kadar İhtiyacım var Ne kadar, dert çukuruna Düşmüş olsam da Bir gülüşünüz, bir el verişiniz

Daha o günlerimdeydi Bir tarafım kavrulur, yanarken "Gitmeyeceğim" derdim İçimden ayaklarıma Lakin söz geçmiyor, yüreğe Kaldım işte, ateşine özümde

İki zıt kardeş gibidir, Gece ve gündüz Sadece birbirlerinin yerlerini, Almaya çabalarlar

Bir şiir daha yazmak geliyor, içimden Lakin ona yazıldığım, onlarca şiir Yalvarışlar, yakarışlar Onca çekilen dert, onca keder Boşuna olunca Bir şiir daha yazmak Sadece israf

Bir kütük üzerinde, başım Kellemi verdim, uğruna Kararı bekliyordum, yok yere Dinlediğim, karıncaların ayak sesleri Beklediğim, sadece bir karar Karar, verilmiş çoktan Bir baltaya, bir cellata Bakan kaderim Ve karar, verilmiş çoktan Bir kellem görülüyor, Bir kenarda Bir de harap vücudum, serili Bir kenarda Ziyan olmuş bir ömrün Eseriydi, bu görüntü O cellat’ın değil Kendisini hak etmeyen Bir sevdanın eseri Bitti dediğin, bazen bitmez Geldi dediğin, bazen gelmez Karar dediğin, bazen verilmez Bu karar evvelden önce, çok önce Karar, verilmiş çoktan

Neden mi, elveda diyemedim? Neden, işte Bir insana elveda demek zor mu, ki? Değil aslında, olamaz da Hele ki arkasını dönüp bir şey olmamış Gibi gidenler için elveda, zor değil

Ben, seni hayal etmem ki Ey Resulullah!! Ben seni, düşlemem ki, düşlerim de Çünkü bilirim, inanırım varlığına Hissederim, en kuytu köşelerde varlığını Bilirim, tüm inananların, Sana güvenenlerin, Senin yolunda, sorgusuzca yürüyenlerin Ve canı gönülden Elhamdülillah, Diyebilen bütün müminlerin gönlündesin

Kelimeler, yetmiyor bazen Dilim varmıyor, anlatmaya İçimde öyle büyüyor ki, derdin Sanki patlayacak çıkacak, birden

Gün doğar, geceye Gün açar, yeniden Yâr olmaz Bir hâr yarar, gönlünü Dert yük eder, sineye Yâr olmaz

Bir öğrencidir, Orhan Meraklı bir öğrenci Aklına takılmış bir sual Parmak kaldırır ve sorar "Fitne nedir? Öğretmenim" diye

Ve yolcular Daha iyisine layıksın Deyip gittiler