SONRASI YOK

Şimdi gelecek biri

Girecek şu kapıdan içeri

Bakmadan haline

Kalbine girmek isteyecek

Sonra bir derin saplantı

Olacak beyninde

Gece gündüz emsalini düşünüp

Bunaltacaksın, kendini

Sonra Rahman ve Rahim olandan

Yardım dileyeceksin

Hatta belki de 

Hüsran dolacak yüreğin

Ve hatta korkacaksın 

Geçmişinden hatta dününden

"Oda gider mi?" diye

Saklanacaksın, kuytu köşelere

Ve ancak bir süre kaçabileceksin

Gelip bulacak seni, o kuytu köşende

El vereceksin, diz vereceksin

Çaresizlik olacak, ebedin

Kaplayacak bütün, ruhunu

Sonra kelimeleri toplamaya

Konuşmaya çalışacaksın

Lakin aklına gelen 

Kayıp gidecek dilinden

Ağzını bile açamayacaksın

"Sus" diyeceksin, kendine

Beni rezil, yüreğimi, tarumar etme

Bırakacaksın, zamana

Sonra, emeklemeye yeni başlayan

Bir çocuk misali 

Ona doğru, yürümeye başlayacaksın

Sonra, konuşmaya yeni başlarmış gibi

Kekeleyeceksin dilin düğümlenecek

Ve çareler arayacaksın

Sonra dertleneceksin, için için

Herkes halini biliyor ve

Haline gülüyorlar, sanacaksın

Sonra önünde duran, sana engel koyan

O yüce kocaman başa çıkılmaz dağı

Yani kendini yenmeye çalışacaksın

Sonra, sitemler edecek sana hesapsızca

Beklemesini gelecek olanın 

Bir gün geleceğini söylersin

Hatta kimi zaman çileden çıkıp

“Bekleyen beklemek istediği için bekler

Kimse kimseyi zorlayamaz

Gitmek isteyen gider ki” diyeceksin

Bir yağmur damlası misali

Yıllarca ümitsizlik duymadan

Beklemekten bahsedersin

Ulaşacağın denizleri düşünerek

Yolda ne kadar buhar olup uçmak olsa da

Lakin düşünmeyeceksin işte 

İhtimaller olacak hatırında

Düşünceler alacak, seni esir

Sonra kötü yanınla yüzleşeceksin

Her zaman haklı çıkan o yanınla

Bu sefer yanılmasını isteyeceksin

Yine kötüyü düşünmek istemeyip

İyileri getirmeye çalışacaksın aklına

Ama sitemlerle yakacak yüreğini

Adım dahi atamayacaksın

Hayattan bir kesit misali

Kimisi unutup gider

Kimisi de unutmaz kalırmış diyeceksin

Bir nevi derde dert vuracaksın

Sonra bir ümitsizliğe düşürecek seni

Çıkıvereceksin bir anda 

O ümitli insan rolünden

Ve derdini bütün kederini 

Sereceksin ortaya

Zahir değil zâhir olanı

Yaşayacaksın kalanınla 

Sonra adım atmak istesen de

Ona doğru, izin vermeyecek 

Kendini mahvetmene yüreğin

“Bir daha yaşatma bunları

Bir daha tarumar etme beni” diyecek

Engel olacak sana

İçinde bir ukde misali kalacak 

Söyleyemediklerin ve kendini yiyeceksin

Sonra bekliyor zannedeceksin

Seni tanıyor zannedeceksin

Sen kendinle savaşırken

O bekler zannedeceksin

Amansız bir mücadele vereceksin

Kan gövdeyi götürecek

O tarumar yüreğinde

Lakin çözüm olmayacak

Yaşarsın ama öldüm dersin

Sonra bir gün gelir

Tak eder canına

Ve o kocaman amansız dağı

Tek elle yıkarsın 

"Ne kadarda kolaymış" der

Kendine hayret edersin

Ve sonra döner kendine

"Bunca zaman neredeydim, ben" dersin

Ve sonra esaretten özgürlüğe kavuşan

O esir misali koşmaya başlarsın

Onca dert bitecek 

Nice asrın matemi son bulacak, sanırsın

Sonra bir umut sorgulayacaksın

O büyük sevdanı

“Artık bitti yendim” dersin

“O kara mabedimi”

Lakin beklemek zor gelecek

Hemen cevap vermeyecek

Üç gece geçirecek

Sonra bir kara talih misali

Verecek o talihsiz yanıtı

Ne kadar vazgeçemem desen de

Başkası var diyecek

Medet olmayacak ömrüne

Gülen yüzün hüzne bulanacak

Doğan güneşin kararacak

Yine döneceksin o karanlık günlerine

Yine hüsran olacak ömrün

Sanki hiç yaşamamış gibi 

Bir daha yaşayacaksın, o acıyı

Bir tufan misali saracak, vücudunu

Bir mahşer misali yakacak, yüreğini

Kahredeceksin, kendini

Başını taşlara vuracaksın

"Nasıl inandım, nasıl aldandım?" diye

Ve sonra unutmak olacak kaderin

Durup düşününce aklına takılacak

“Biri vardı da hani,

O halde, üç gece bekletmek ne diye?”

Diye sorgulayacaksın kendine

Silmek isteyeceksin yaşadıklarını 

Kırmak isteyeceksin kalemini

Ama ne yaparsan yap 

Silemeyeceksin yaşadıklarını

Anılar gitmeyecek aklından

Yaşadığın o çaresizlikler

O dertler, kederler, tasalar

Boşunaymış, meğer

Bir derin kuyu misali

Karanlık olacak mabedin

Ve sonra hapsolacaksın 

O derin kuyuya

Ölmeyi bekleyen esir misali

Ümitsiz karanlığın

Mahkûmu olacak gönlün

Sonra geçmişine dönüp 

Yalan dersin kısaca yaşadıklarına

Özetlersin bütün bir geçmişi

Bir tek kelimeyle

Ne kadar acıtsa da içini

Sonra harap ve bitap düştüm

Bir gönlün matemi kalır ellerinde

O yüz döndüğün gönül verdiğin

Bir gün seni kahreder gider

Şimdi söyle hesabı nasıl olacak dersin

Yaşattıklarından dolayı 

Özür dilersin, o kahır dolusu yüreğinden 

Kusurumu bilemedim, dersin 

Başını önüne eğip

Sonra bir kaset misali 

En başına dönersin ömrünün

Dünün bırakmaz sanırsın, seni

Yeniden başlamak, dersin 

Ama yaşadıkların seni 

Mahsur kılar, o kuyuya 

İstesen de çıkamazsın

Artık gidecek olan 

Gelmesin istersin

Dün dünde kalsın

Gelecek gelecek olsun

Ama bırakmaz mabedin, seni

Takip etmekle kalmaz

Bir kâbus misali 

Tekrar yaşatır sana, geçmişi

Her şey daha

İki dakika önce yaşanmış gibi

Hatırlarsın bütün davalarını

Yeniden başla dediklerindeyse

En başa dönmek ne kadar iyi olsa da

Bir daha yaşama olasılığı aynı şeyleri

“Ne kadar lüzumsuz hayat” dedirtir

Sonra har dolu o gönlünden 

Bir feryat yükselir

“Yeniden başlamak öyle mi?

Atla şu uçurumdan 

At kendini denize 

Bırak dertlerini fani dünyaya

Miras gibi

Huzura ebediyete dön

Orada yaşa tasasızca” 

Tam kıyacak olursun canına

Rahim olan gelir aklına

Rahman olan

Peki, onun verdiği cana kıymak

Ona hesap vereceksin

Nasıl vereceksin

Şimdi çek dertleri tasaları

Yarın bir gün

Muhakkak ki öleceksin

Ne de olsa ölümün yaşı yok

Ha onunda ha otuzunda 

Ha da sekseninde ne fark eder

Sonu ölüm sonu teslim olmak olacak

Vazgeçersin, korkarsın, o yüce Mevla’dan

Sonra dönersin dert kervanına

Dayanmaya çalışırsın

Yaratan’ın hatırına dertlere kederlere

Yine atarsın ömrünü

Ümitsizlik denizine

Varlık yine yokluk olur ebedinde

Yine hüsran yine kedere uyar ruhun

İstikbal senden uzaktır ve uzak kalacaktır

Bilinmez belki bir yıl belki bir ömür

Sonra dönülmez bir ufkun olacak önünde

Ardına bakmadan gitmek gerekecek 

Bu diyardan uzak memleketlere

Yaşadıklarınla beraber gideceksin 

Bu diyardan önce yolcu ettiklerini

Giderayak seyredeceksin

Ve sonra sen yelkenler fora deyip

Ayrılacaksın o engin denizlerden

Yeni bir dünya yeni bir hayat 

İsteyeceksin ömrüne 

Zor olsa da

Beyaz bir sayfa açmak isteyeceksin

Hatalarından ders çıkararak

Kırılmadan gücenmeden

Lakin geçmişi silmeden gidemeyeceksin

Yarınlarına ve o eve döneceksin

Yalnızlıklar ülkesi olacak meskenin

Ve yıldızlar olacak şahidin 

Bir beddua misali bir ağıt yakarsın ardından

Sonra Allah’ında bulsun yeter dersin

Yetmezmiş gibi bir de

Yine de Teşekkür edersin

O kötü anılar için

Osman der ki

Düştüm şimdi o derin kuyuya

Az geldi yaşadıklarım

Bir daha yaşattı Yüce Mevla’m

Bir kaset misali sil baştan

Ve çırpınırım o kuyuda Yusuf misali

Sonrasında 

O kadar dert az geldi

İnanmak zordu ya

Normalmiş gibi vazgeç 

Bekleme derler.

Hiçbir şey olmamış

Hiçbir şey yaşanmamış gibi

Sonrası mı?

Artık sorma be Osman

Uzayıp gider bu hikâye

Lakin yine de

Sonrası yok