ÖLDÜRDÜ, BENİ

Bir kurtuluş ümidiydi belki de

Yıllarca düşünüp durduğum

Ve içimde bir şüphe olan

"Oda yapar mı?" korkusu

Bu nasıl dünya?

Bu nasıl mabet?

Kimse kimseye 

Güvenemez oldu

Önüme baksam kâfir,

Ardıma baksam kâfir dolu

Peki, hiç mi kalmadı?

Bir mümin kul

Kimseye gocunmam

Kimseye gücenmem, ben

Lakin küserim kaderime

Tam güneş doğdu, derken

Düştüm, yine o kör kuyuya

Ah ettim, başta

Lakin ne kadar bozsam da 

Ağızdan çıkan kelam 

Tutulmuyor, işte

Şimdi tekrar düşürdü

“Sende mi, Brütüs?” demek

Geliyor içimden

Biri söylese inanmazdım

Lakin göz gördü işte

Ürperdim, kahır doldu yüreğim

Neyim var neyim yoksa, gitti

Şimdi bakıyorum, öylece olup bitene 

Neden, güvenilmez insanlara?

Neden inanmak yersiz? 

Neden bunca kâfirlik?

İnsan durup düşünüyor

Lakin ne çare geri dönüş olmuyor

Dil sussa gönül susmuyor

Ne büyük bir darbeydi, bu

Ne büyük hançer ki, bu

Öldürdü beni