ŞİİR TEPESİ

Her şey kıyıya vuran

O hırçın dalgayla başlıyordu

Ne gök bilirdi

Ne de yer varlığından bihaber

Çaresizce vururdu hüznünü

Kederini kıyıya

Ve her kıyıya vuruşu

Bir çığlık kopartırdı. 

Alışkındık biz dinlemeye,

O hırçın dalganın,

Ümitsizlik kokan o haykırışını.

Ve biz duydukça da,

Yüreklerimizde kopardı, fırtınası

Yaşardık o ümitsiz duyguyu

Kahrederdik kendimizi.

Hem bir har hem de bir ser duyardı gönül

Biz ne kadar yaşamamış olsak bile

Görürdü o gözlerimiz

O duygunun çaresizliğini

Şiir Tepesinde

Kıyıya vuran dalgaların sesleri

İnletir tepemizi

Bir hazin fısıltı getirirdi ardından,

Kulaklarımıza

Başta yıpratsa da kulaklarımızı

Rahat bırakınca kendimizi

O hazin duygunun ümitsizliğini

Yaşardık gönüllerimizde

Söyledik ya, hem har olur hem de ser

Kulaklarımızla duyar

Gönlümüzde yaşardık o hüznü

Ve alışırdık, o derin çalkantıya

Bırakırdık kendimizi

O eşsiz sesin huzuruna

Hem huzurun hem hüznün

Bir arada olduğu

Şiir tepesinde